Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Ο Εκδικητής της Τζαμάικας

"Ο Εκδικητής της Τζαμάικας" είναι ένα σύντομο μυθιστόρημα πειρατικής δράσης, που εκτυλίσσεται στη Τζαμάικα του 17ου αιώνα, όταν το νησί αυτό υπό αγγλική κυριαρχία, υπήρξε επίκεντρο πειρατικής δράσης.
Κεντρικό πρόσωπο του μύθου είναι ένας Ισπανός ιδιότυπος κουρσάρος, ο "Μαύρος Πειρατής", που δρούσε για δικό του λογαριασμό, όχι όμως για να μαζέψει λάφυρα, μα για να απονέμει τη δικαιοσύνη και να μοιράζει τα κούρση του στους φτωχούς κατοίκους των νησιών της Καραϊβικής όπου η βρετανική επικυριαρχία ήταν τυραννική. Από την άλλη δεν δίσταζε να τα βάζει και με τους συμπατριώτες του Ισπανούς αποικιοκράτες, αφού κι αυτοί το ίδιο συχνά με τους Βρετανούς φέρονταν ως δυνάστες στους αποίκους και στους ιθαγενείς της Κεντρικής Αμερικής και της Καραϊβικής.
Η διασκευή και η ανάπτυξη του μυθιστορήματος βασίστηκε σε ανυπόγραφο κείμενο (συνεπώς ο συγγραφέας του είναι άγνωστος), που αρχικά (τέλη δεκαετίας '40) είχε δημοσιευτεί σε γερμανικό pulp περιοδικό των εκδόσεων Bastei, ενώ είχε κυκλοφορήσει και στα ελληνικά στη σειρά περιπετειωδών μυθιστορημάτων του περιοδικού "Μυστήριο" της δεύτερης περιόδου (1950).


Στην ίδια σειρά εκδόθηκαν και κυκλοφόρησαν με τη μορφή περιοδικού μερικές ακόμα περιπέτειες του Μαύρου Πειρατή της Καραϊβικής.
Η παρούσα ανάρτηση είναι σκαναρισμένη αναπαραγωγή από το βιβλίο "Ο Εκδικητής της Τζαμάικας", σε διασκευή και επιμέλεια έκδοσης από τον υπογράφοντα, που εκδόθηκε από τις Εκδόσεις "Οξύ" το 2009 στη σειρά Π.ΑΝ. (πρόγονο αυτού του blog).
Το concept της έντυπης σειράς αποτυπωνόταν στον υπότιτλο: "Κινηματογραφικές Περιπέτειες". Θα δημοσίευε, δηλαδή, μυθιστορήματα που θα ήταν προσαρμογή σε αφήγημα κάποιας κινηματογραφικής ταινίας του είδους της περιπέτειας, ή που θα μπορούσε να γίνει το ίδιο το αφήγημα κινηματογραφική ταινία. Το ύφος γραφής του κειμένου διατηρούσε μάλιστα την κινηματογραφική αίσθηση στη δομή και στους αναπτυγμένους διαλόγους δίχως ωστόσο να είναι σε μορφή σεναρίου. Επιπρόσθετα στοιχεία θα ήταν ο τίτλος που θα θύμιζε τις περιπετειώδεις ταινίες της εποχής, καθώς και το εξώφυλλο το οποίο θα φιλοτεχούταν με την τεχνική κινηματογραφικής αφίσας βγαλμένη από τα χρονοντούλαπα της ίδιας εποχής.
Η σειρά φιλοδοξεί σε μια επανεκκίνησή της, αρχικά μέσα από τις αναρτήσεις στο Π.ΑΝ. και όταν το επιτρέψουν οι περιστάσεις και σε έντυπη μορφή. Το εξώφυλλο του μυθιστορήματος για μια δεύτερη καριέρα της σειράς σε έντυπη μορφή παρατίθεται πιο κάτω.
Το εξώφυλλο της ανάρτησης είναι από την αρχική έκδοση και οφείλεται στον Μάριο Χονδρογιάννη, έναν από τους τελευταίους ειδικούς εικονγράφους κινηματογραφικών γιγαντοαφισών.
Το μθιστόρημα θα αναρτηθεί σε συνέχειες.













Μακέτα για το εξώφυλλο του μυθιστορήματος στο περιοδικό "Περιπέτεια"










Η συνέχεια στο επόμενο








2 σχόλια:

  1. Σιγά μη μυρίσει καλοκαίρι ο Φλεβάρης.. δε βλέπεις τι γίνεται;

    Τώρα, ο Χονδρογιάννης έκανε καλή δουλειά δε λεω, όμως: στην πρώτη φωτό πολύ γλυκερό το πρόσωπο του Μαύρου Πειρατή, προτιμώ τη μούρη της 3ης φωτό. Οι μούρες των θαλασσινών, των ανεμοδαρμένων, των αλατισμένων είναι κομματάκι άγριο και μαυριδερό. Θέλω να δω πώς θα έχει ζωγραφίσει την πανέμορφη «αγρια θύελλα» κατά κόσμον Ζακλίν ντε Μπρεστ. Μ’ αρέσει ο δεισιδαίμων «μαύρος» Ντοκ σαν χαρακτήρας, καθώς και ο γέρος Τομά (ο προβατάκης). Υπάρχει ο οικισμός Κοκπιτ; Αν ναι να πάμε βρε αδερφε, μπας και ξεφύγουμε από την κακομοιριά του τόπου μας.. μ’ άρεσε η ποιητική φράση «λυσσομάνιασμα του άερα έπαιρνε τον ήχο των λέξεων μακριά» (θα το κλέψω, μην το πεις πουθενά). ΄Αραγε τι θα κάνει ο Κάρλο Λεζάμα; Πώς θα γλιτώσει την καρμανιόλα;
    Απορία: τι σημαίνει –μπεμπεδελι;

    Καλή (ξέρω γιατί είναι δύσκολη), εξαιρετική θα ‘λεγα η διασκευή, καθώς και η επιμέλεια της μυθιστορίας... ψάχνω έναν τέτοιο επιμελητή... αλλά δύσκολο να βρεθεί... πολλά τα λεφτά Γιώργαρε!!

    ΥΓ περιμένω τη συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να σου λύσω τις απορίες σου:
    Το μπαμπαδέλι-και όχι μπεμπεδέλι, που το γράφεις είναι ο "μπαμπάς", η "μπίντα" (στην αγγλική ναυτική ορολογία λέγεται "bitt"). Κατάλαβες;
    Ο Κάρλος Λεζάμα θα την αποφύγει την καρμανιόλα, έτσι κι αλλιώς για τον λόγο ότι οι Άγγλοι δεν χρησιμοποιούσαν λαιμητόμο ή γκιλοτίνα ή καρμανιόλα (από τον γαλλικό χορό και το επαναστατικό τραγούδι με το οποίο οι επαναστάτες συνόδευαν τους μελλοθάνατος στη γκιλοτίνα).
    Το χωριό Κόκπιτ είναι πραγματικό τοπωνύμιο, όπως κάθε τοπωνύμιο στο μυθιστόρημα, γιατί πριν τα γράψω τα έψαχνα σε παλιούς πειρατικούς χάρτες. Μόνο που συγγραφική αδεία έγινε παραθαλάσσιο, από ορεινό που είναι στην πραγματικότητα.
    Για τη φάτσα του πειρατή έχεις δίκιο. Για αυτό στην επανέκδοση θα έχει άλλη εικονογράφηση. Βλέπε δείγμα στο εναλλακτικτικό εξώφυλλο.
    Η συνέχεια είναι συναρπαστική. Μείνε συντονισμένη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή