Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Η ΜΟΥΜΙΑ ΤΟΥ ΙΝΧΟΤΕΠ



Στο blogHistory of Comics” ο Λευτέρης Ταρλαντέζος προσέθεσε ακόμα μια πολύ ενδιαφέρουσα ψηφίδα στις πληροφορίες που έχει δώσει κατά καιρούς για το δημιουργικό έργο για έναν από τους πιο σημαντικούς και πιο ποιοτικούς και ταυτόχρονα παραγωγικούς εικονογράφους στα ελληνικά παιδικά λαϊκά περιοδικά· τον Θέμο Ανδρεόπουλο.
Στην πιο τελευταία ανάρτηση (14/1/2012) στο blog του ο Λευτέρης Ταρλαντέζος παρουσιάζει ολοκληρωμένη επισκόπηση της δημιουργικής δουλειάς του Ανδρεόπουλου σε όλα τα περιοδικά που ο ίδιος εξέδωσε (μαζί με κάνα-δυο άλλων εκδοτών) από το “Εικονογραφημένο Ταμ-Ταμ” ίσαμε τον “Μικρό Καουμπόυ”.
Από αυτή την ανάρτηση αναδημοσιεύουμε ολόκληρη την ιστορία “Η Μούμια του Ινχοτέπ” που είχε πρωτοδημοσιευτεί στο περιοδικό “Πάνθεον των Αριστουργημάτων” το 1960 σε ανυπόγραφο κείμενο μάλλον του Πότη Στρατίκη (καθώς η δομή του κειμένου θυμίζει το ύφος του), που τότε ναι μεν δεν είχε συνεταιριστεί ακόμα με τον Ανδρεόπουλο, αλλά συνεργάζονταν. Η δεύτερη εκδοχή θέλει ως συγγραφέα τον ίδιο τον Θέμο Ανδρεόπουλο ή τον Κώστα Ραμπατζή (Κ. Κάσσης-Κόμικς και Παραλογοτεχνία).
Για όλα τα υπόλοιπα της σχετικής ανάρτησης (αλλά και για πολλές άλλες πολύ ενδιαφέρουσες αναρτήσεις σχετικά με την ιστορία της παγκόσμιας και ελληνικής σκηνής του Κόμικ) σας παραπέμπουμε στο blogHistory of Comic μέσω του link: http://historyofcomics.blogspot.com/ στο λήμμα: “Θέμος Ανδρεόπουλος και Κώστας Ραμπατζής. Πάνθεον αριστουργημάτων #2 Edgar Allan Poe (1809-1849) Η Μούμια του Ινχοτέπ”.
Αναδημοσιεύουμε την ανάρτηση, επειδή σε προσωπικό επίπεδο γούστου αυτή η ιστορία, υπήρξε μια από τις πιο συναρπαστικές των παιδικών μου αναγνώσεων (ή είμαστε αθεράπευτα ρετρομανείς ή δεν είμαστε) και ήταν μέσα σε αυτά τα κείμενα που το “Π.ΑΝ.” θα το ενέτασσε στη βιβλιοθήκη του έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή. Απομένει μόνο μια πλήρης παρουσίαση στις αναρτήσεις του “Δεινοθήσαυρου” του εξαιρετικού, αλλά δυστυχώς βραχύβιου αυτού εντύπου με το πρωτότυπο σχεδόν τετράγωνο σχήμα του και την εξαιρετική εικονογράφηση των Θέμου Ανδρεόπουλου και Κώστα Ραμπατζή.
Και επειδή εδώ στο “Π.ΑΝ.” δεν κοπιάσαμε με σκαναρίσματα και άλλα τέτοια χρονοβόρα και για να μη κατηγορηθούμε, ότι τα παίρνουμε όλα έτοιμα με ένα απλό copy paste, κάναμε κάποιες μικροεπεμβάσεις για λίγο παραπάνω χρώμα σε μερικές από τις ασπρόμαυρες σελίδες, δουλειά που είναι ακόμα πιο χρονοβόρα από το να τις σκανάραμε από την αρχή!

Λίγα ακόμα λόγια για το ανάγνωσμα πριν από ξεφύλλισμα της περιπέτειας.
Στο “Πάνθεον των Αριστουργημάτων” και στα 12 τεύχη που συνολικά εκδόθηκαν η θεματογραφία του δεν ήταν ουσιαστικά τα αριστουργήματα της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας, όπως αφήνει να εννοηθεί η βινιέτα με το παλιό βιβλίο στο εμπροσθόφυλλο του οποίου αναγράφεται ο τίτλος. Ήταν ένα “Πάνθεον” περιπετειωδών κινηματογραφικών ταινιών των δεκαετιών 1930-1950. Το μαρτυράει άλλωστε και η επιτυχημένη απεικόνιση των πρωταγωνιστών της ταινίας, καθώς και η εικονογραφική απόδοση από σκηνές της ταινίας στην εικονογράφηση των σελίδων.
“Η Μούμια του Ινχοτέπ” υποτίθεται ότι ήταν μια από αυτές. Λέμε “υποτίθεται” γιατί με αυτόν τον τίτλο στη βάση δεδομένων της παγκόσμιας κινηματογραφικής τιτλογραφίας τέτοιος τίτλος δεν υπάρχει. Υπάρχει, όμως, “Η Μούμια” (The Mummy), που αναγράφεται, εξάλλου και μέσα σε παρένθεση κάτω από τον ελληνικό τίτλο στην πρώτη σελίδα του κειμένου. Και επειδή εκείνη την εποχή δεν είχε ακόμα γυριστεί η ομότιτλη ταινία του 1999, δεν χωράει αμφιβολία ότι επρόκειτο για την ταινία του 1932 με τον Μπόρις Καρλόφ στους ρόλους του Ινχοτέπ και της μούμιας του. Εξ άλλου είναι τόσο πιστή στο πρόσωπό του η ζωγραφική εικόνα του από τον Ανδρεόπουλο, ώστε να ταυτοποιεί την ταινία, που πραγματικά πρόκειται για ένα από τα πρώτα αριστουργήματα -και κλασικό πλέον στο είδος των ταινιών τρόμου- του ομιλούντος κινηματογράφου.
Το θέμα, όμως, βρίσκεται αλλού. Το σενάριο δεν βασίζεται σε κάποιο έργο του μαιτρ του είδους Έντγκαρ Άλλαν Πόε, ο οποίος δεν έγραψε κανένα, τουλάχιστο γνωστό, έργο -νουβέλα ή ποίημα- με θέμα τις μούμιες της Αιγύπτου και ειδικότερα για τη νεκρανάστασή τους! Και φυσικά δεν αναφέρεται το όνομά του ούτε στα “ζενερίκ” με τους συντελεστές της ταινίας.
Την εποχή που γυρίστηκε η ταινία ήδη ταινίες με τον Φρανκενστάιν και τον Δράκουλα είχαν μπει στα box office και η κινηματογραφική εταιρία Universal  αναζητούσε ένα θέμα αναλόγου υπερφυσικού τρόμου για να το γυρίσει ταινία.
Λίγα χρόνια πριν είχε ανοιχτεί ο τάφος του Τουταγχαμών και θρύλοι για την απειλή μιας αρχαίας κατάρας που συνόδευαν το άνοιγμα της σαρκοφάγου είχαν κάνει τον γύρο του κόσμου μέσω μιας έντονης αρθρογραφίας στα μεγαλύτερα περιοδικά και εφημερίδες. Αναζητήθηκε κάποια νουβέλα κλασικής λογοτεχνίας με σχετικό θέμα -για την αξιοπιστία του λογοτεχνικού άλλοθι- από γνωστή λογοτεχνική υπογραφή, αλλά δεν βρέθηκε.
Το πρωτότυπο στόρυ γράφηκε από ομάδα συγγραφέων ειδικευμένων στην pulp λογοτεχνία με βάση -όπως λέγεται- μια ιστορία του Κόναν Ντόιλ με την οποία έχει πολλές ομοιότητες· “Το δακτυλίδι του Τοθ”.
Πάντως, εμείς εδώ στον “Δεινοθήσαυρο” βρίσκουμε ακόμα περισσότερες ομοιότητες με το “Ξύπνημα της Μούμιας” (Mummys awakening) μια νουβέλα του Μπραντ Χάουζ (ψευδώνυμο-ομπρέλα πολλών συγγραφέων) που είχε δημοσιευτεί σε pulp περιοδικό εκείνης της εποχής λίγο πριν από την ταινία.

Καλή ανάγνωση…

Η ουγγρικής καταγωγής Ζίτα Γιόχαν ως πριγκίπισσα
Φαραώ Ανκένσεν Αμόν που για χάρη της τσαχπινιάς
της ο φουκαράς Ινχοτέπ έγινε μούμια







































































                                                         ΤΕΛΟΣ



7 σχόλια:

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε μου, Λευτέρη οι ευχαριστίες είναι δικές μου για το έναυσμα που έδωσες να παρουσιάσω κι εγώ ένα από τα πιο αγαπημένα μου παιδικά αναγνώσματα.

      Διαγραφή
    2. Φίλε μου Γιώργο απλά να προσθέσω μια πληροφορία... Ο Edgar Allan Poe έγραψε το 1845 το διήγημα Some Words with a Mummy [δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 1845 στο "American Review: A Whig Journal"], με θέμα μια μούμια της αρχαίας Αιγύπτου που νεκραναστήθηκε! Αυτό, σε συνδυασμό με το κλασσικό φιλμ The Mummy (1932) που εύστοχα ανέφερες και το τεράστιο ταλέντο των Θέμου Ανδρεόπουλου και Κώστα Ραμπατζή μας έδωσε το Πάνθεον Αριστουργημάτων #2. Η Μούμια του Ινχοτέπ [The Mummy].

      Διαγραφή
    3. Λευτέρη, έχεις απόλυτο δίκιο. Μου είχε διαφύγει τελείως, ότι ο Πόου είχε γράψει διήγημα με ζωντανεμένη μούμια, μολονότι πρόκειται για ένα διήγημα αρκετά ρηξικέλευθο επιστημονικώς (το πείραμα ηλεκτροσόκ με την βολταϊκή στήλη) και σαρκαστικό σε δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης για την μουμιολαγνεία της εποχής που γράφηκε. Όταν μάλιστα η αναβιώσασα μούμια, ο Αλλαμιστακέο της γενιάς των Σκαραβαίων έγινε και ομώνυμη όπερα το 1954, καθώς και χαρακτήρας σε κόμικ το 2001, θα έπρεπε, να πάρει η ευχή, να το είχα υπόψη μου, τουλάχιστο.

      Διαγραφή
    4. Φίλε Γιώργο... Η ισχύς εν τη ενώσει...

      Διαγραφή
    5. Σωστά! Vires in unitatem που γράφανε και οι Ρωμαίοι στα κόμικς τους

      Διαγραφή
  2. Η καλή μου φίλη η Ευγενία ήθελε να αφήσει ένα σχόλια, ένα από αυτά τα όμορφα σχόλια που κάνει σε όσες αναρτήσεις της κάνουν "κλικ" στο λογοτεχνικό της ταμπεραμέντο και από ότι φαίνεται οι ιστορίες τρόμου είναι το φιλαναγνωστικό της φόρτε. Δεν κατάφερε όμως να το αναρτήσει. Φαίνεται πως κάτι συμβαίνει, γιατί κι εγώ που πρσπάθησα να σχολιάσω σε blogs φίλων μου κρέμασε ο υπολογιστής. Εν πάση περιπτώσει, της το μεταφέρω από το δικό μου λογαριασμό, επειδή πιστεύω ότι αξίζει με το παραπάνω να το μοιραστώ και με τους υπόλοιπους.

    Η Ευγενία (Τζένη) Μακαριάδη έγραψε:
    Νεμπκιουρ Ακτουά! Τζωρτζ, Τζεν Μακ σέφρου νεμπιέ....
    Η ψυχή, λοιπόν, της πανέμορφης Ανκ Αμον, είναι ζώσα και βρίσκεται σ' όλες τις γυναίκες που ερωτεύονται μέχρι θανάτου και σαν πεταλούδα που είναι πεταει αενάως από λουλούδι σε λουλούδι, πίνει αχόρταγα νέκταρ νεανικό, στην περίπτωσή μας παιδικό, και δίνει στο τέλος έναν Φρανκ και μια Ελεν να ζήσουν καλά και όσοι σε διαβάζουν καλύτερα!
    στους ΑΘ. Ανδρεόπουλου και Κ. Ραμπαζή και στον Λ. Ταρλαντεζο για το blog History of Comics ένα ευχαριστώ που με παραμύθιασαν και σε σένα άγριο νιάτο για την επιλογή διαμαντένιων τρομακτικών ιστοριών, που βρίσκονται χρόνια θαμμενες και πόσο θα ενθουσίαζε τα σημερινά παιδιά που ξετρελαίνονται με Χάρρυ Πόττερ και τα ρέστα.... δεν έχω να πω πολλά απλά το διάβασα και ένιωσα τόσο μα τόσο παιδί, που φώναξα να μου φέρουν ένα ποτήρι νερό να ξετρομάξω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή