Ο Εκδικητής της Τζαμάικας

"Ο Εκδικητής της Τζαμάικας" είναι ένα σύντομο μυθιστόρημα πειρατικής δράσης, που εκτυλίσσεται στη Τζαμάικα του 17ου αιώνα, όταν το νησί αυτό υπό αγγλική κυριαρχία, υπήρξε επίκεντρο πειρατικής δράσης.

Κεντρικό πρόσωπο του μύθου είναι ένας Ισπανός ιδιότυπος κουρσάρος, ο "Μαύρος Πειρατής", που δρούσε για δικό του λογαριασμό, όχι όμως για να μαζέψει λάφυρα, μα για να απονέμει τη δικαιοσύνη και να μοιράζει τα κούρση του στους φτωχούς κατοίκους των νησιών της Καραϊβικής όπου η βρετανική επικυριαρχία ήταν τυραννική. Από την άλλη δεν δίσταζε να τα βάζει και με τους συμπατριώτες του Ισπανούς αποικιοκράτες, αφού κι αυτοί το ίδιο συχνά με τους Βρετανούς φέρονταν ως δυνάστες στους αποίκους και στους ιθαγενείς της Κεντρικής Αμερικής και της Καραϊβικής.
Η διασκευή και η ανάπτυξη του μυθιστορήματος βασίστηκε σε ανυπόγραφο κείμενο (συνεπώς ο συγγραφέας του είναι άγνωστος), που αρχικά (τέλη δεκαετίας '40) είχε δημοσιευτεί σε γερμανικό pulp περιοδικό των εκδόσεων Bastei, ενώ είχε κυκλοφορήσει και στα ελληνικά στη σειρά περιπετειωδών μυθιστορημάτων του περιοδικού "Μυστήριο" της δεύτερης περιόδου (1950).

Στην ίδια σειρά εκδόθηκαν και κυκλοφόρησαν με τη μορφή περιοδικού μερικές ακόμα περιπέτειες του Μαύρου Πειρατή της Καραϊβικής.

Η παρούσα ανάρτηση είναι σκαναρισμένη αναπαραγωγή από το βιβλίο "Ο Εκδικητής της Τζαμάικας", σε διασκευή και επιμέλεια έκδοσης από τον υπογράφοντα, που εκδόθηκε από τις Εκδόσεις "Οξύ" το 2009 στη σειρά Π.ΑΝ. (πρόγονο αυτού του blog).

Το concept της έντυπης σειράς αποτυπωνόταν στον υπότιτλο: "Κινηματογραφικές Περιπέτειες". Θα δημοσίευε, δηλαδή, μυθιστορήματα που θα ήταν προσαρμογή σε αφήγημα κάποιας κινηματογραφικής ταινίας του είδους της περιπέτειας, ή που θα μπορούσε να γίνει το ίδιο το αφήγημα κινηματογραφική ταινία. Το ύφος γραφής του κειμένου διατηρούσε μάλιστα την κινηματογραφική αίσθηση στη δομή και στους αναπτυγμένους διαλόγους δίχως ωστόσο να είναι σε μορφή σεναρίου. Επιπρόσθετα στοιχεία θα ήταν ο τίτλος που θα θύμιζε τις περιπετειώδεις ταινίες της εποχής, καθώς και το εξώφυλλο το οποίο θα φιλοτεχούταν με την τεχνική κινηματογραφικής αφίσας βγαλμένη από τα χρονοντούλαπα της ίδιας εποχής.

Η σειρά φιλοδοξεί σε μια επανεκκίνησή της, αρχικά μέσα από τις αναρτήσεις στο Π.ΑΝ. και όταν το επιτρέψουν οι περιστάσεις και σε έντυπη μορφή. Το εξώφυλλο του μυθιστορήματος για μια δεύτερη καριέρα της σειράς σε έντυπη μορφή παρατίθεται πιο κάτω.

Το εξώφυλλο της ανάρτησης είναι από την αρχική έκδοση και οφείλεται στον Μάριο Χονδρογιάννη, έναν από τους τελευταίους ειδικούς εικονγράφους κινηματογραφικών γιγαντοαφισών.

Το μθιστόρημα θα αναρτηθεί σε συνέχειες.





Μακέτα για το εξώφυλλο του μυθιστορήματος στο περιοδικό "Περιπέτεια"



Η συνέχεια στο επόμενο



Μις Γκοστ: "Στα πλοκάμια της Γκεστάπο"

Με τη δεύτερη περιπέτεια της Φροϊλάιν Γκοστ στο περιοδικό “Μάσκα” της τρίτης περιόδου της κυκλοφορία της ολοκληρώνεται το μίνι αφιέρωμα στην Ελληνίδα ηρωίδα της Αντίστασης που είχε δημιουργήσει ο Νίκος Μαράκης με τόπο και χρόνο δράσης την Αθήνα στα χρόνια της Κατοχής.

Η Φροϊλάιν ή Μις Γκοστ, η κατά κόσμον Αγγέλα Μαρκάτου υπήρξε ένας δημοφιλής χαρακτήρας στο πάνθεον των ηρώων του περιοδικού στη δεύτερη περίοδο της έκδοσής του το 1946 και για τούτο θεωρήθηκε ότι θα μπορούσε να συμπεριληφθεί και στο “καστ” των χαρακτήρων της τρίτης περιόδου. Το γεγονός μάλιστα ότι θεωρούταν δυνατό χαρτί η Φροϊλάιν Γκοστ έκανε την εμφάνισή της από το πρώτο κιόλας τεύχος της νέας περιόδου του περιοδικού της τρίτης το 1955 (ήταν η περιπέτεια που ήδη έχουμε αναρτήσει), η δεύτερη περιπέτειά της, που η ανάρτησή της είναι αυτή η πιο κάτω, δημοσιεύτηκε στο τρίτο τεύχος του περιοδικού, ενώ μια τρίτη περιπέτειά της υπήρχε στο πέμπτο τεύχος. Δυναμική επανεμφάνιση το δίχως άλλο με την επισήμανση μάλιστα ότι πρόκειται για νέες αδημοσίευτες περιπέτειες της Μις Γκοστ.

Παρόλο που είχαν περάσει δώδεκα χρόνια από την Απελευθέρωση, ιστορίες με παράτολμους αντιστασιακούς που κατάφερναν συντριπτικά χτυπήματα στον κατακτητή συνέχιζαν να ικανοποιούν το δημόσιο αίσθημα της “εκδίκησης” για τα δεινά της Κατοχής. Απόδειξη ότι ταυτόχρονα την ίδια εποχή το παιδικό ανάγνωσμα του “Μικρού Ήρωα” στο ίδιο πλαίσιο δράσης βρισκόταν στο ζενίθ της δημοτικότητάς του.

Για την Μις Γκοστ θα επανέλθουμε και με άλλες ιστορίες, αλλά από την δεύτερη περίοδο της “Μάσκας”, όπου οι μνήμες της Κατοχής ήταν τότε ακόμα πολύ νωπές.

Για τον σημερινό αναγνώστη οι ιστορίες με τις περιπέτειες της Μις Γκοστ στην Κατοχή πέρα από την ευχαρίστηση της ανάγνωσής τους χάρη στο κοφτό στυλ γραφής του Νίκου Μαράκη, που θυμίζει κινηματογραφικό ντεκουπάζ, είναι και μια πηγή ιστορικών πληροφοριών για τις δομές των στρατιωτικών υπηρεσιών του γερμανικού κατοχικού στρατού μιας και τα στοιχεία που δίνει για αυτές είναι απολύτως σωστά και η αναφορά τους βοηθάει στο να δημιουργεί την επιδιωκόμενη ατμόσφαιρα της εποχής.

                                      ΣΤΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ ΤΗΣ ΓΚΕΣΤΑΠΟ

                                        Μια περιπέτεια της Μις Γκοστ στην κατοχική Αθήνα

                                                                         ΤΕΛΟΣ

Η ΜΟΥΜΙΑ ΤΟΥ ΙΝΧΟΤΕΠ

Στο blog “History of Comics” ο Λευτέρης Ταρλαντέζος προσέθεσε ακόμα μια πολύ ενδιαφέρουσα ψηφίδα στις πληροφορίες που έχει δώσει κατά καιρούς για το δημιουργικό έργο για έναν από τους πιο σημαντικούς και πιο ποιοτικούς και ταυτόχρονα παραγωγικούς εικονογράφους στα ελληνικά παιδικά λαϊκά περιοδικά· τον Θέμο Ανδρεόπουλο.

Στην πιο τελευταία ανάρτηση (14/1/2012) στο blog του ο Λευτέρης Ταρλαντέζος παρουσιάζει ολοκληρωμένη επισκόπηση της δημιουργικής δουλειάς του Ανδρεόπουλου σε όλα τα περιοδικά που ο ίδιος εξέδωσε (μαζί με κάνα-δυο άλλων εκδοτών) από το “Εικονογραφημένο Ταμ-Ταμ” ίσαμε τον “Μικρό Καουμπόυ”.

Από αυτή την ανάρτηση αναδημοσιεύουμε ολόκληρη την ιστορία “Η Μούμια του Ινχοτέπ” που είχε πρωτοδημοσιευτεί στο περιοδικό “Πάνθεον των Αριστουργημάτων” το 1960 σε ανυπόγραφο κείμενο μάλλον του Πότη Στρατίκη (καθώς η δομή του κειμένου θυμίζει το ύφος του), που τότε ναι μεν δεν είχε συνεταιριστεί ακόμα με τον Ανδρεόπουλο, αλλά συνεργάζονταν. Η δεύτερη εκδοχή θέλει ως συγγραφέα τον ίδιο τον Θέμο Ανδρεόπουλο ή τον Κώστα Ραμπατζή (Κ. Κάσσης-Κόμικς και Παραλογοτεχνία).

Για όλα τα υπόλοιπα της σχετικής ανάρτησης (αλλά και για πολλές άλλες πολύ ενδιαφέρουσες αναρτήσεις σχετικά με την ιστορία της παγκόσμιας και ελληνικής σκηνής του Κόμικ) σας παραπέμπουμε στο blog “History of Comic”  μέσω του link: http://historyofcomics.blogspot.com/ στο λήμμα: “Θέμος Ανδρεόπουλος και Κώστας Ραμπατζής. Πάνθεον αριστουργημάτων #2 Edgar Allan Poe (1809-1849) Η Μούμια του Ινχοτέπ”.

Αναδημοσιεύουμε την ανάρτηση, επειδή σε προσωπικό επίπεδο γούστου αυτή η ιστορία, υπήρξε μια από τις πιο συναρπαστικές των παιδικών μου αναγνώσεων (ή είμαστε αθεράπευτα ρετρομανείς ή δεν είμαστε) και ήταν μέσα σε αυτά τα κείμενα που το “Π.ΑΝ.” θα το ενέτασσε στη βιβλιοθήκη του έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή. Απομένει μόνο μια πλήρης παρουσίαση στις αναρτήσεις του “Δεινοθήσαυρου” του εξαιρετικού, αλλά δυστυχώς βραχύβιου αυτού εντύπου με το πρωτότυπο σχεδόν τετράγωνο σχήμα του και την εξαιρετική εικονογράφηση των Θέμου Ανδρεόπουλου και Κώστα Ραμπατζή.

Και επειδή εδώ στο “Π.ΑΝ.” δεν κοπιάσαμε με σκαναρίσματα και άλλα τέτοια χρονοβόρα και για να μη κατηγορηθούμε, ότι τα παίρνουμε όλα έτοιμα με ένα απλό copy paste, κάναμε κάποιες μικροεπεμβάσεις για λίγο παραπάνω χρώμα σε μερικές από τις ασπρόμαυρες σελίδες, δουλειά που είναι ακόμα πιο χρονοβόρα από το να τις σκανάραμε από την αρχή!

Λίγα ακόμα λόγια για το ανάγνωσμα πριν από ξεφύλλισμα της περιπέτειας.

Στο “Πάνθεον των Αριστουργημάτων” και στα 12 τεύχη που συνολικά εκδόθηκαν η θεματογραφία του δεν ήταν ουσιαστικά τα αριστουργήματα της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας, όπως αφήνει να εννοηθεί η βινιέτα με το παλιό βιβλίο στο εμπροσθόφυλλο του οποίου αναγράφεται ο τίτλος. Ήταν ένα “Πάνθεον” περιπετειωδών κινηματογραφικών ταινιών των δεκαετιών 1930-1950. Το μαρτυράει άλλωστε και η επιτυχημένη απεικόνιση των πρωταγωνιστών της ταινίας, καθώς και η εικονογραφική απόδοση από σκηνές της ταινίας στην εικονογράφηση των σελίδων.

“Η Μούμια του Ινχοτέπ” υποτίθεται ότι ήταν μια από αυτές. Λέμε “υποτίθεται” γιατί με αυτόν τον τίτλο στη βάση δεδομένων της παγκόσμιας κινηματογραφικής τιτλογραφίας τέτοιος τίτλος δεν υπάρχει. Υπάρχει, όμως, “Η Μούμια” (The Mummy), που αναγράφεται, εξάλλου και μέσα σε παρένθεση κάτω από τον ελληνικό τίτλο στην πρώτη σελίδα του κειμένου. Και επειδή εκείνη την εποχή δεν είχε ακόμα γυριστεί η ομότιτλη ταινία του 1999, δεν χωράει αμφιβολία ότι επρόκειτο για την ταινία του 1932 με τον Μπόρις Καρλόφ στους ρόλους του Ινχοτέπ και της μούμιας του. Εξ άλλου είναι τόσο πιστή στο πρόσωπό του η ζωγραφική εικόνα του από τον Ανδρεόπουλο, ώστε να ταυτοποιεί την ταινία, που πραγματικά πρόκειται για ένα από τα πρώτα αριστουργήματα -και κλασικό πλέον στο είδος των ταινιών τρόμου- του ομιλούντος κινηματογράφου.

Το θέμα, όμως, βρίσκεται αλλού. Το σενάριο δεν βασίζεται σε κάποιο έργο του μαιτρ του είδους Έντγκαρ Άλλαν Πόε, ο οποίος δεν έγραψε κανένα, τουλάχιστο γνωστό, έργο -νουβέλα ή ποίημα- με θέμα τις μούμιες της Αιγύπτου και ειδικότερα για τη νεκρανάστασή τους! Και φυσικά δεν αναφέρεται το όνομά του ούτε στα “ζενερίκ” με τους συντελεστές της ταινίας.

Την εποχή που γυρίστηκε η ταινία ήδη ταινίες με τον Φρανκενστάιν και τον Δράκουλα είχαν μπει στα box office και η κινηματογραφική εταιρία Universal  αναζητούσε ένα θέμα αναλόγου υπερφυσικού τρόμου για να το γυρίσει ταινία.

Λίγα χρόνια πριν είχε ανοιχτεί ο τάφος του Τουταγχαμών και θρύλοι για την απειλή μιας αρχαίας κατάρας που συνόδευαν το άνοιγμα της σαρκοφάγου είχαν κάνει τον γύρο του κόσμου μέσω μιας έντονης αρθρογραφίας στα μεγαλύτερα περιοδικά και εφημερίδες. Αναζητήθηκε κάποια νουβέλα κλασικής λογοτεχνίας με σχετικό θέμα -για την αξιοπιστία του λογοτεχνικού άλλοθι- από γνωστή λογοτεχνική υπογραφή, αλλά δεν βρέθηκε.

Το πρωτότυπο στόρυ γράφηκε από ομάδα συγγραφέων ειδικευμένων στην pulp λογοτεχνία με βάση -όπως λέγεται- μια ιστορία του Κόναν Ντόιλ με την οποία έχει πολλές ομοιότητες· “Το δακτυλίδι του Τοθ”.
Πάντως, εμείς εδώ στον “Δεινοθήσαυρο” βρίσκουμε ακόμα περισσότερες ομοιότητες με το “Ξύπνημα της Μούμιας” (Mummy’s awakening) μια νουβέλα του Μπραντ Χάουζ (ψευδώνυμο-ομπρέλα πολλών συγγραφέων) που είχε δημοσιευτεί σε pulp περιοδικό εκείνης της εποχής λίγο πριν από την ταινία.

Καλή ανάγνωση…



Η ουγγρικής καταγωγής Ζίτα Γιόχαν ως πριγκίπισσα
Φαραώ Ανκένσεν Αμόν που για χάρη της τσαχπινιάς
της ο φουκαράς Ινχοτέπ έγινε μούμια



                                                         ΤΕΛΟΣ